Həzrəti Muhəmmədin (s) duası

İslam tarixinin ən ağrılı hadisələrindən, ürək dağlayan əhvalatlarından biri Taif səfəridir.
Həzrəti peyğəmbər (s) əmisi Əbu Talibin ölümündən sonra Qureyşin ləyaqətsiz hücumlarına uğramağa başladı. Həzrəti peyğəmbər (s) ən ağır hücumlara məruz qalırdı. Haqqa və həqiqətə dəvət etdiyi adamlar onu daşa tuturdular.

Mərhum Əhməd Naim, Buxari tərcüməsində bu hadisəni belə nəql edir:

"Mübarək ayaqlarını qaldırıb yerə basdıqca, sağdan, soldan daşlar dəyib ayaqlarını qana bulayırdı. Dəyən daşların ağrısı yeriməyinə mane olub onu oturmağa məcbur etdikcə, onu zorla ayağa qaldıraraq yaralı ayaqlarına yenidən daş atırdılar və ürəklər parçalayan bu vəziyyətə baxıb gülüb - əylənirdilər. Bu əsnada, Həzrəti peyğəmbərə (s)yoldaşlıq edən Zeyd İbni Harisə özünü ona sipər etmişdi. Rəsulu Əkrəmin həyatında rastladığı ən böyük əziyyət bu olmuşdur. Nəhayət Rəsulu Əkrəm qohumu Utbə İbni Rəbiə ilə qardaşı Şeybəyə aid bir bağa sığınmaqla təqibdən yaxasını qurtarmışdı. O bağın içindəki bir çardağın altında bu həzin dua ilə gileyini buyurmuşdur."

"İlahi! Qüvvətimin zəiflədiyini, çarəsiz qaldığımı yalnız Sənə ərz edirəm, yalnız Sənə giley edirəm. Ey mərhəmətlilərin ən mərhəmətlisi, biçarələrin Rəbbi Sənsən!

İlahi! Sən razı olduğun qədər əfvini diləyirəm. Hər güc, hər qüdrət səninlə daimidir!"