"Məni internatdan qaçırtmaq istəyirdilər": azərbaycanlı məşhurun ürəksızladan uşaqlıq hekayəsi FOTOLAR
Bu gün qarşımızda duran ən ümdə sosial problemlərdən biri də körpələrin valideyn himayəsindən məhrum olmasıdır. Uşaqların küçələrə atılmasında, uşaq evinə verilməsində bəlkə də günahın çoxu pis niyyətli kişilərimizdədir. Öz belindən gələnlərə sahib çıxmamaqla yanaşı, bir qadını çarəsiz, kimsəsiz buraxıb gedirlər. Qadın analıq hissindən, xoşbəxtliyindən tamamilə məhrum olur. Bu o demək deyil ki, günah təkcə kişilərdədir. Əlbəttə ki, analıq hissini dərk etməyən, o ada layiq olmayan qadınlarımız da az deyil. Adi insanların həyatında olduğu kimi, xalqın rəğbətini, sevgisini qazanan, valideyn himayəsindən məhrum olan məşhurlarımız da az deyil.
"Mənim atam da, anam da var idi. Olduqca kasıb idik. Valideynlərim ayrıldıqdan sonra qardaşımla məni internata verdilər. Ora elə bir yerdi ki, qız ya oğlan fərq etməz, hər kəs üçün çətindir."
Bu sözləri xanim.az -a açıqlamasında məşhur müğənni Bahar Lətifqızı bildirib:
"Hər bir qız istəyər ki, səhər anası onu yuxudan oyatsın, saçını darasın, yeməyini versin. Qızların bir yaş dövrü olur ki, o anlarda anası ilə hər şeyini bölüşmək istəyir. Lakin internatda böyüyən qızlar bundan məhrumdur. İndi ona görə qızımı hər səhər özüm dərsə yola salıram. Saçını darayıb, yeməyini yedizdirməsəm ürəyim rahat olmur.
Hava soyuq olanda internatda vəziyyət yaxşı olmurdu. Ayaqlarım soyuqdan donurdu. Sadəcə bir alt paltarım var idi. Kimlər köhnə paltarlar verirdisə onunla da sezonu keçirdirdim. Canımı o qədər soyuq almışdı ki, 14 il uşağım olmadı.
Olurdu ki, gəlib məni övladlığa götürmək istəyirdilər. Lakin ailəm icazə vermədi. Hətta bir dəfə məni bir qadın qaçırtmaq istəyirdi. O mənim anamın rəfiqəsi idi. Anamın səyləri əsasında o məni apara bilmədi. Düzünü deyim, həmin ərəfə qaçmağa mən də razı oldum. Çünki internatda qalmaq istəmirdim. Doyunca yemirdik, içmirdik nəfsimiz nəsə çəkirdi ala bilmirdik. Hətta qeyd edim ki, ilk dəfə kababı qardaşım işləyən zaman mənə alıb gətirmişdi.
Şiddət də görürdük. Bir müəllimimizin bir şallağı var idi. Elə vururdu ki uşaqların gözü az qala yerindən çıxırdı. Təbii ki, tərbiyələndirmə məqsədli döyülürdük lakin, ana kimi tərbiyələndirmirdilər. Axı doğma qan, bir can deyildik. Döyüləndə ən çox da bunu hiss edirdik..."
Bahar Lətifqızının uşaq evindən çıxan qızlara tövsiyəsi də oldu: "İnternatdan çıxandan sonra heç kimə inanmasınlar. Mənim kimi olmasınlar. Mən savadsız idim. İndi hesabı bacarıram, yazı-pozu öyrənirəm. Amma uşaq evində heç nə öyrənə bilmədim. Orada hər kəsə çox inanırdım. Bayramlarda verilən hədiyyələri paylayırdım. Deyirdilər ki, birinci sənin hədiyyəni yeyək, sonra bərabər yeyərik. Mən onlardan istəyəndə isə vermirdilər. Heç kimə inanmamaq lazımdır. Atam əziyyətimizi çəkməyib, amma qəbir üstünü götüzdürdüm. Manaf Ağayevin dəstəyi ilə atamın qəbrini tapdım. Qəbrini ot basmışdı, baş daşı da yox idi. Övladlıq borcumu yerinə yetirərək məzarını düzəltdirdim. Bütün qadınlar dünyaya mələk kimi gəlirlər. Onları çirkləndirən kişilər olur. Mən arzu edirəm ki, internatdan və ailələrdən çıxan qızların qarşısına qeyrətli oğlanlar çıxsın. Əgər bizim cəmiyyətdə kişilərimiz görəndə ki, 15 yaşlı qız pozğunluğa gedir, ona mane olmalıdır. Amma zövq almaq üçün onları pis mühitə çəkirlər. Çox təəssüf ki, cəmiyyətdə belə kişilərimiz var. Sevgi qızımın atası deyirdi "detdom"da böyümüsən, sənin nə tərbiyən olacaq? Mən bilirəm, bizə yenə elə baxırlar, amma boş verirəm.
Maira Namazova